संतान
मी एक फूल, ना वासाचं ना फळाचं
मी एक निखारा, ना फुलणारा ना पेटणारा
जन्म झालाय म्हणून जगतोय
जीवनाची मी भीक मागतोय
हसता तुम्ही मजकडे पाहून
जगतोय ते सर्व साहून
माणूस म्हणून वणव्याच्या खाईत
ढकललेत बरेच पावसाळे
असेच कुडकुडत अजून हिवाळे
सोसतो आयुष्यभर उन्हाळे
दिवाळीचा सण
आमच्या नाही वाटा
शिमग्याचंच सुख आम्हा,
त्याला लय वाटा
राब राब राबलो ,
हाती हातोली नाही
काय करावं जन्माला
पोटी संतान नाही
वंश नाही जन्मात माझ्या
जगावं मी कुणासाठी ?
त्याचीच तर ही अनंत लेकरं
मी का रडतो माझ्यासाठी ?
No comments:
Post a Comment